محوطه‌های نویافتۀ دورۀ ایلام میانی در منطقۀ میان‌کوهِ شهرستان اردل، چهارمحال و بختیاری

بخش میان­کوهِ شهرستان اردل در استان چهارمحال و بختیاری به سبب دارا بودن کوه­های مرتفع، دره‌های عمیق و دشت­های میانکوهیِ کوچک و قرارگیری در مسیر کوچ عشایر از گذشته­های دور تاکنون مورد توجه انسان بوده است. این منطقه دارای دو چشم­انداز کاملاً متفاوت است. بخشی از آن باوجود رشته­کوه چهل‌چشمه و گره با ارتفاعی بیش از 3500 متر دارای زمستان­های سرد و تابستان­های معتدل و بخشی با ارتفاعی کم بین 1100 تا 1800 متر در تابستان­ها گرم و در زمستان­ها سرد است. این ویژگی­های جغرافیایی و آب­و­هوایی باعث شده که منطقۀ میان­کوه دارای چراگاه­های بسیار غنی در بیشتر ماه­های سال باشد و ازاین­رو منطقه­ای بسیار مستعد برای شکل­گیری و توسعۀ جوامع انسانی با معیشت دامداری از دورترین ایام به این­ سو بوده است. طی سه فصل بررسی که در این منطقه در سال‌های 1387 تا 1390 انجام شد، شمارۀ 25 محوطۀ ایلام میانی شناسایی و ثبت شد. بیشتر محوطه‌های شناسایی­شدۀ دورۀ ایلام میانی در دره­های کوچک و بزرگ و دامنۀ ارتفاعات قرار گرفته­اند و تمامی ویژگی­های ریخت­شناختیِ استقرارهای کوچ­نشینی امروزی را دارند و تنها در چند محوطه شواهدی از تداوم استقرارها دیده می­شود.